Na życiowym zakręcie

Motyw kobiety na zakręcie, opuszczonej, zdradzonej, której jedynym wyjściem jest wyjechać, kupić zrujnowany domek gdzieś na wsi czy zamieszkać w odziedziczonej chatynce jest dość popularny w literaturze kobiecej. Jest jednak sztuką napisać dobrą, wartościową, a zarazem lekką powieść o kobiecie, której runął cały świat. Agnieszce Litorowicz – Siegert zdecydowanie się to udało! Jej debiutancka powieść Olszany. Droga do domu, która ukazała się nakładem Wydawnictwa W.A.B. i miała swoją premierę 13 marca, jest znakomitą opowieścią dla każdej kobiety (i nie tylko).

Julia dostała właśnie brutalnego kopa od życia. Miesiąc przed ślubem zostawił ją narzeczony, a jej zawalił się świat. Dotąd żyła bezpiecznie i wygodnie, a jej największym problemem były drobne nieporozumienia z matką. Teraz kobieta będzie musiała przewartościować swoje życie i na nowo je poukładać. W dodatku dom, w którym mieszkała z narzeczonym boleśnie przypomina jej o minionych wydarzeniach, dlatego Julia postanawia wziąć zaległy urlop. Decyduje się wyjechać na Pomorze, gdzie w malowniczej miejscowości Olszany stoi rodzinny dom. Ma zamiar wreszcie sprzedać owianą złą tajemnicą wiejską posiadłość, ale jeszcze nie wie, że ta podróż na zawsze zmieni jej monotonne i w gruncie rzeczy mało wartościowe życie…

Olszany. Droga do domu to wciągająca, wzruszająca, zabawna i urocza powieść. Czytelnik odnajdzie w niej wiarę, nadzieję i miłość (oczywiście!). Książka spodobała mi się tak bardzo, że walczyłam z sobą, kiedy musiałam wyjść do pracy (przeszedł mi przez myśl nawet urlop na żądanie 🙂 ).

Olszany… to opowieść o wyswobodzeniu się spod cudzych oczekiwań, o uświadomieniu sobie swoich potrzeb, pragnień, o znalezieniu swojego miejsca w życiu, a wreszcie o spełnianiu swoich najskrytszych (a często nawet nieuświadomionych) marzeń. To historia również o dobrych, mądrych ludziach i budowaniu wartościowych relacji, o prawdziwej przyjaźni i miłości, która wszystko przetrzyma.

Ogromnym plusem powieści są świetne opisy, szczególnie te dotyczące małego miasteczka, w którym wszyscy się znają oraz barwni, charakterystyczni bohaterowie, z którymi aż chcemy się zaprzyjaźnić.

To świetna powieść wprowadzająca w wiosenny nastrój, ale także taka, którą warto zabrać ze sobą na urlop. Niecierpliwie czekając na następną część Olszan…(sic!), idę jeszcze raz zatonąć w lekturze 🙂 Bardzo, bardzo polecam!  

Agnieszka Litorowicz – Siegert, Olszany. Droga do domu, Wydawnictwo W.A.B.: Warszawa 2019.

Sentymentalna podróż

Miałam zacząć tę recenzję od zupełnie innej strony, ale właśnie wróciłam z kina, gdzie obejrzałam Green Book – zachwycający film drogi o niezwykłej przyjaźni (bardzo polecam!) i naszła mnie pewna refleksja. Jeden z dwóch głównych bohaterów filmu, Donald Shirley, genialny, czarnoskóry muzyk był „zbyt czarny dla białych, a dla czarnych za biały”. Z tego powodu wszędzie był uznawany za obcego i nigdzie nie mógł znaleźć swojego miejsca. Jego historia skojarzyła mi się z losami Nedjelki, bohaterki powieści Lidiji Dimkovskiej pt. Non – Oui. Kobieta urodziła się i wychowała w Chorwacji, a po wojnie wyszła za mąż za Włocha i razem z nim wyjechała na Sycylię. Nedjelka jeszcze jako ponad osiemdziesięcioletnia staruszka była uznawana we Włoszech za cudzoziemkę, a w swym rodzinnym Splicie traktowana jako obca, ta, która wyjechała i na zawsze opuściła swoją ojczyznę.

Oba obrazy, film i książka, chociaż opowiadają zupełnie inne historie, poruszają bardzo ważne, fundamentalne kwestie, takie jak: miłość, przyjaźń, poczucie (nie)przynależności, samotność oraz stereotypy i związane z nimi uprzedzenia.

Non – Oui ma dwie główne bohaterki, a zarazem narratorki: babkę i wnuczkę. Obie noszą imię Nedjelka, jednak ta młodsza używa skrótu Neda. Początek opowieści to zarazem końcówka życia babci Nedjelki, która choruje na Alzheimera i zapomina języka włoskiego, którym porozumiewała się przez ponad sześćdziesiąt lat. Osiemdziesięcioletnia Nedjelka znów staje się młodą dziewczyną, która razem z rodzicami i bratem mieszka w Splicie i porozumiewa się tylko w języku chorwackim. Na szczęście dwudziestoletnia Neda, ukochana wnuczka, nauczyła się ojczystego języka babki i jako jedyna w rodzinie jest w stanie dogadać się z nestorką.

Powieść Lidiji Dimkovskiej to dwie przenikające się historie, dwie opowieści, które łączą przeszłość z przyszłością i losy babki z losami wnuczki. Neda – młoda dziewczyna u progu dorosłości porównuje swoje życie z dzieciństwem i młodością babki, jej wyborami i doświadczeniami. Z jednej strony jako krewniaczki są do siebie podobne, ale z drugiej różnią się wszystkim: począwszy od charakteru, a skończywszy na możliwościach jakie dawał im świat, w którym przyszło im żyć i dorastać.

Non – Oui to świetna opowieść o przeszłości i teraźniejszości, o wpływie sytuacji społeczno – politycznej na życie pojedynczego człowieka, o jego wyborach i perspektywach. To także magiczna, choć miejscami bardzo przygnębiająca, opowieść o świecie, którego już nie ma. Wreszcie to podróż po słonecznych splickich ulicach czy sycylijskich podwórkach zacienionych od gajów pełnych pomarańczy. Powieść Dimkovskiej to sentymentalna podróż do przeszłości, pełna melancholii, ale i radości, że świat poszedł do przodu.

Warto ją przeczytać, polecam!

Lidija Dimkovska, Non – Oui, Wydawnictwo Biblioteka Słów: Warszawa 2019.

O bezwzględnych ludziach władzy

Wojenny bohater, niepokorny, a przy tym bezkompromisowy żołnierz. Zanurzony w przeszłości, a przez to jednocześnie zagubiony w teraźniejszości. Żyjący z dnia na dzień, bez celu i przyszłości, wegetujący wyrzutek. Ciągle w podróży bez swojego miejsca w świecie. Bez domu, rodziny, przyjaciół i poczucia bezpieczeństwa. Niels Oxen, wojownik z PTSD zespołem stresu pourazowego, bo to o nim mowa, po raz kolejny został zmuszony do walki z bezwzględnymi ludźmi władzy, którzy nie cofną się przed niczym…

Rok temu miałam przyjemność zapoznać się z pierwszą częścią historii o Oxenie Zanim zawisną psy, natomiast miesiąc temu nakładem Wydawnictwa Editio, w serii Black, ukazała się druga część o niepokojącym tytule Mroczni ludzie.

Wydawało się, że po zakończeniu sprawy z wieszanymi psami i ich właścicielami, dla Oxena nastąpił nieco spokojniejszy czas. Co prawda słowo spokój w przypadku życia byłego komandosa jest dużym (ogromnym) nadużyciem, to sytuacja wydawała się opanowana. Niels zaszył się gdzieś na końcu świata, nie kontaktował się z ludźmi z przeszłości, nie oglądał telewizji, ani nie czytał prasy. Jednak w dalszym ciągu był przygotowany, czekał jak chart na polowaniu w gotowości, napięty jak struna, nie znający dnia, ani godziny, ale pewny, że prędzej czy później nadejdzie i nie będzie odwrotu… Na jego nieszczęście koszmary spełniają się szybciej niż marzenia. Tym szybciej, że na zamku w Nyborgu zostaje zastrzelony Malte Bulbjerg, inspektor muzeum. Sprawa Danehofu znowu wychodzi na światło dzienne. Są jednak ludzie, którzy za wszelką cenę będą chcieli ukryć swój udział w nieformalnym duńskim parlamencie…

Czytając Mrocznych ludzi miałam bardzo podobne wrażenia do tych, które odczuwałam przy pierwszej książce o Oxenie. Akcja bardzo powoli się rozkręcała, ale kiedy fabuła nabrała tempa, nie mogłam się od niej oderwać.

Powieść Jensena jest z jednej strony bardzo ciekawa, czasem zaskakująca, jednak z drugiej strony mroczna i niepokojąca, bo opowiada o skomplikowanych wydarzeniach, a przede wszystkim o trudnych emocjach. Historia Oxena jest poruszająca, dlatego należy się przygotować na mocne doznania.

Myślę, że niedługo możemy oczekiwać trzeciej, finalnej części powieści. Polecam!

Jens Henrik Jensen, Mroczni ludzie, Wydawnictwo Editio: Gliwice 2019.